Yalnız değil miyiz aslında..

Ardımızda bıraktıklarımız, 
Belli etmeden, susup ağladıklarımız,
Sessizce çekilen acılarımız, 
Sizce yalnız değil miyiz aslında? 
Her zaman var olan, daima elleri tutan, 
Sesimizi kalbinde duyan, kim var ki hayatta?
Bitmek bilmeyecek bu serzenişte, 
Yalnızlığı kabul etmek.. 
Belki kabuğa çekilmek, belki üstüne gitmek. 
Önemli olan göğüs gere gere yalnızım diyebilmek..
Tanıdıklar zaten yoktur, 
Arkadaşlar bir var bir yoktur, dostlar ise gerçeklerse genelde vardır. Fakat mühim olan bulmaktır. 
Kim var ki hayatta yanan kalbe dokunan..
Bir kelime ister insan, 
Bazense tek bir dokunuş, 
Genelde bulduğu geçiştirme cümleleri olur.. 
Tek bir kelime yetecekken o uzun cümlelerde bulamaz aradığını. İstediğim bu değildi der 
Ve tekrar kabuğuna çekilir.
Kabul etmeliyiz. 
Var olan tek gerçek bizleriz. 
Kendi kendine yapıyor insan ne yaparsa. 
Atılan her adım 
Geriye veya ileriye döndürüyor içimizdeki dünyayı...
Fakat hangi yöne gidersek gidelim 
Yalnızlar sokağından geçip,
Issız bir adaya düşeceğiz. 
Kendi içimizde halledeceğiz problemleri,
İçimizden gelen ses,
Bize kendimizi öğretecek çoğu zaman.
İnsan kendini çözebilirse, 
Yalnızlık yakmaz canı, 
Sevilir hatta zamanla. 
Ben bana yeterim diyerek devam eder yoluna...