Uğra Bana Bir Ara

Hayallerinle uğra bana bir ara,

Avucunda olsunlar, ceplerinde saklama,

Dök önüme, paylaş tek tek,

Buluşalım tam orada, sığınmayalım bir anlama...

Tut elimden, savur beni müzikle,

Bir sola, bir sağa,

Hislerinle buluştur, art niyet arama...

Senin gibiyim ben de,

Kalabalıklar içinde bir yalnız,

Ellerimiz yanaklarımızda izleriz birbirimizi zevk ile,

Sarıl bana, ruhunda sarmala...

Kim bilir belki biz de severiz,

Dansımız bitene kadar,

Veya ömrümüz yetene kadar kim bilir...

Öylece kal omzumda,

Doyma kokuma, gitmek iste ama doyama...

Kaybetme Korkusu

Korkusuz olanın verdiği değere inanmamak lazım, kişi önemsediği insanı kaybetmekten korkar. Onsuz bir hayat istemez ve sıkıca tutunur. Arkadaşlıkta da böyledir, aşkta da... Aileyi saymıyorum onda durum zaten bambaşka.
Korkulanın başa gelmemesi için de sıkıca tutmalı insan değerlilerini. Yarın onu bırakıp gidecekmiş gibi...
Nasıl olsa o bir köşede duruyor denilenler, avuç içinde görülenler. Göstermemeli insan böyle kendini, gidebileceği her an düşünülmeli. Düşünülmeli ki değer görsün, el üstünde tutulsun, hak ettiğini bulsun.
Yavaş yavaş yitiriliyor sevenler, bazıları aç gözlülüğüne yenik düşüyor, bazıları ise kendilerini daha iyisine layık görüyor. İşin sonunda eller boş kalıyor. Geride bırakılan kırık kalp ömür boyu rahat bırakmıyor.

Korkmalı insan kaybetmekten, sevdiğini pes ettirmekten. Unutmamak gerekir ki; kimse kimseye muhtaç değil, bazıları dönüyordu biz bu yolları giderken...
Ufacık çocukların o çok sevdikleri balonlarını sıkıca kavradıkları gibi iplerinden, kavramalı insan değer verdiklerini en derinden...

Sonsuzluk

İrkildi bana dokunur dokunmaz, aşkı kendince biliyordu o güne kadar,

Bilmiyordu bildiğinin sadece yanılmalar olduğunu,

Hepimizin aşk diye kimlerin peşinde koştuğunu,

Kim olduğumu önemsemeden yüzünün benimle güldüğünü fark ettikçe şaşırıyordu o da haline...

Söyleyemiyordu, inceliyordu sessizce.

Gözleri ayrılmıyordu gözlerimden,

Duyuyordu, dinliyordu kalp atışlarımı sinsice.

Terliyordu elleri ellerime değdikçe,

Belki değil kesin diyordu hissettikçe,

Aslında beklemiştim onu, biliyordum sonum olduğunu,

İmkansızın olmadığını anladım,

Benliğimde kaybolup seni seviyorum dedikçe...

Sen

Bakmaya doyamadığım, hislerime kapılıp hayallere daldığım, Sensizliği düşünürken, Hayatı bir var, bir yok saydığım... Öyle güzeliz ki kelimeler yetmiyor, Ellerini tutarken, dünyam duruyor. Hasreti kalbime hapsederken, Sensizliğime içim gidiyor. Kim derdi ki böyle aşk bende doğacak, Masallarda olmayan benim olacak, Her şartta seninle göze aldığım, Bu hayat teninle anlam bulacak... Etme ey sevgili, Bir an gitme benden, Dudağın bedenden, kalbin kalbimden Uzaklaşırsan gözdeki yerden, Mutluluk bir daha uğramayacak...