Korkulanın başa gelmemesi için de sıkıca tutmalı insan değerlilerini. Yarın onu bırakıp gidecekmiş gibi...Nasıl olsa o bir köşede duruyor denilenler, avuç içinde görülenler. Göstermemeli insan böyle kendini, gidebileceği her an düşünülmeli. Düşünülmeli ki değer görsün, el üstünde tutulsun, hak ettiğini bulsun.
Yavaş yavaş yitiriliyor sevenler, bazıları aç gözlülüğüne yenik düşüyor, bazıları ise kendilerini daha iyisine layık görüyor. İşin sonunda eller boş kalıyor. Geride bırakılan kırık kalp ömür boyu rahat bırakmıyor.
Korkmalı insan kaybetmekten, sevdiğini pes ettirmekten. Unutmamak gerekir ki; kimse kimseye muhtaç değil, bazıları dönüyordu biz bu yolları giderken...
Ufacık çocukların o çok sevdikleri balonlarını sıkıca kavradıkları gibi iplerinden, kavramalı insan değer verdiklerini en derinden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder