14 Ekim 2010 Perşembe

Adını Koyamadık


Gözlerimiz buluştu, kalp yandı tutuştu, biz adını koyamadık... 'Hiç böyle olmamıştım' dedik içten, bu neydi böyle, vuruldum en derinden... Kalbimi tanıyamaz oldum, söz geçirmeye uğraşmaz oldum. İlk defa yağmur bulutları bana güneşi hatırlattı, son defa bu kalp herkesi bir tarafa fırlattı, sen ve ben kaldık sadece, hayallerimdeki kare gibi... Kim ne derse desin diyebildim, bizi sevmeyenleri sindirebildim, koynuna girdim ve  kepenkleri indirdim... Üşürken bile ısındım yanında, buldum ya seni, gözlerindeyim her anında. Benden önce sadece sen iken, biz oluverdin birden. Kulak asmadığımız her söze, bizi önemsemeyen her göze inat, seninleyim, bizimleyim, kalbindeyim... Yarını düşünüp yormuyorum kalbi, biliyorum olacaksın, elimi tutan sadece sen olacaksın... Saniyelik bakışıyla beni rahatlatan, hiç bilmediğim diyarlarda bana aşkı anlatan, yine sen olacaksın. Boşver koyamayalım adını, herkes ne yapar bilmem ama, biz çıkaralım tadını...

3 yorum:

  1. Kadınlar hayatlarındaki her erkek için böyle hissediyorlar. O yüzden ben pek inanmam kadın hallerine. Bir kadın için; o an yanında kim ya da ne varsa, en önemli o'dur ;) Bunu bilirim ve o yüzden pek önemsemem onun tarafından önemsenmeyi.

    Yine de güzel yazı. Kelimeler keyif veriyor okurken. Şimdi sen buna da muhalefet diyeceksin, değil mi?

    YanıtlaSil
  2. İnsanın en zayıf anı birine güvenme ve sevme ihtiyacanı hissettiği andır. İşte o an yalanlarla gerçekleri, yüzlerle maskeleri, duygularla niyetleri ayıramayacak kadar kördür insan... ;) sevgilerimle...

    YanıtlaSil