9 Temmuz 2010 Cuma

Lunapark misali...

Gömülüp koltuğuma, uzattım bacaklarımı pufuma...
Düşündüm de güzellikleri,
Hayat aslında lunapark misali,
Her renge sahip, gökkuşağı gibi...
Pembe uyanmak ve simsiyah uyumak...
Hepsi senin elinde,
Çiçek kokusu ömrün her yerinde...
Lunaparkta tehlike de var elbette, 
Hani şu binmeye korktuklarımız,
Adrenalin istediğimizde yaklaştıklarımız...
Sizce hayatın var mı farkı bundan?
Rengi soldurmak, daha da renk vermek,
Durdurmak, devam ettirmek..
Onun değil bunun değil hepsi senin elinde...

1 yorum:

  1. İçimizde (hiç büyümeyen) çocuk olduğu sürece, bu lunapark'ın ışıkları da hiç sönmeyecek...

    YanıtlaSil