Sıcacık kumlarda yanarken, birden kara saplanabilir insan. Gözyaşlarıyla sulandırmak ister ama boşunadır, karda kaybolur gözyaşları, hiçkimse görmez bile. Akıtır damla damla, usanmadan, donar kara karışır fark etmez bile...
Avuçlarındadır o mükemmel denizin kumu, sımsıkıdır elleri. Bırakmak istemez, gittiği heryere götürmek ister. O kadar sahiplenmiştir ki, bütün görür vücuduyla.
Ama kardır bu soğuktur, kumu bile ıslatır, dondurur yok eder. Ne kadar tutarsan tut, illa ki gidecektir. Kural budur. O da istemez, alışmıştır o ele, yapışmıştır bedene. Fakat bilir ne kadar tutunursa tutunsun bir rüzgar estiğinde uçup gideceğini...
Hüzünlüdür bu ayrılık, insan alıştığından zor kopar. Kopması gerekse de kabullenemez. Bıraktım, bitti gibi gösterir ama bitiremez. Sindiremez onsuzluğu, yenilgiyi kalbine yediremez...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder