21 Aralık 2009 Pazartesi

Hayat...

Yepyeni umutlarla uyanır insan yeni güne,
Beklediğini bulduğu da olur, hayal kırıklıkları da...
Ben pembe yatak odamda gözümü açtığımda gülümsüyorum istemsiz,
Günün bana neler getireceğini düşünmüyorum huzurlu ortamımda.
Saatler geçtikçe yaşanıyor kaderdekiler,
Seçimlerim beni kahkahalarla güldürüyor veya durgunlaştırıyor.
Yalnız kalmak huzur veriyor genelde,
Kendi kendimi dinlemek, o sese kulak vermek...
Yaşadıklarım beni ben yaptıysa,
Ve daha yaşayacak çok şeyim varsa,
Ben son günüme kadar tamamlanamam.
Daha ne yaz yağmurları, ne kış güneşleri göreceğim öyle değil mi?
Bazen bir fincan çayla gelecek mutluluk, bazense bir tabak mantıyla :)
Kendimi tanıyıp beni mutlu eden şeylerin peşinden gitmem yeterli.
Ufak tefek ayrıntıları artık kafama takmıyorum.
Sevdiklerimi takip ediyor, üzenleri es geçiyorum...







1 yorum:

  1. Sevdiklerini takip edip üzenleri es geçmek. Mutluluğun anahtarı olsa gerek...

    YanıtlaSil