Karanlıkların er ya da geç aydınlığa kavuşacağını bilerek yaşadım her zaman. Aslında her yaşanan iyi yönde etkiliyordu hayatı, sonuçta deneyimdi adı.
Bütün olumsuzluklara rağmen yeni güne arınmış bir şekilde uyandığım için kazandım. Yendim, ezip geçtim mutsuzluğu. Umudumu yitirmek aklımın ucundan geçmedi. Biliyordum herkesin hak ettiğini bulacağını...
Saatler, günler, aylar geçti. Pek bir değişiklik olmadı.
Bu heyecan ne zaman karşıma çıkacak, ne zaman aşk şarabıyla sarhoş olabileceğim sorularını sorarken kendime, bir ışık fark ettim. Gözümün önünde yanan bir mumdu bu.
Öyle sarıyor, öyle yakıyordu ki beni... Nereden geldiğimi şaşırdım...
Nereye gideceğimi düşünmeden, düşünemeden kapıldım. Ellerimle kapattım etrafını, söndürmesinler diye. Ardından gözlerimi kapattım, ondan başkasını görmeyeyim diye.
Eller kenetlendi hiç ayrılmamak üzere, yürek mühürlendi aşk dolu sözlere...
Hayırlı olsun o zaman. :)
YanıtlaSil