Karşımdaydı ve gayet netti aslında. Bana bakan o gözler, konuşmak istercesine kıpırdayan dudaklar, kelimelerin yetersizliğinden korkan o mimikler ile...
Kesin yine boş bakıyordu ama bence anlamlıydı, kelimeleri başkasına saçmalığı bana ise en güzel şiirleri anımsatıyordu.
Bir süre sonra iyice saçmalamaya başlamıştık, kavga edip ardından sımsıkı sarılmaya alışmıştı vücutlarımız.
Anlayamadığımız, anlatamadığımız sonsuzluğumuzun içinde kaybolduk zamanla. İçimizdeki yılanı melek sandık hep.
Fark ettiğimde iş işten çoktan geçmişti, bana bakan gözleri ve cansız bedeni kalmıştı geride.
Üzülemedim bile, kulağına fısıldadım son sözlerimi, ellerimle kapattım gözlerini.
Derin bir nefes alıp, yeni maceralarıma yola çıktım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder