Önceleri bakardım sadece, geçen zaman ne ifade edebilirdi ki ufacık bir çocuk için. İlk önce biberon gitti elden sonra ise oyuncaklar. Anlayamadım büyüdüğümü. Önüme defterler geldi, okuma yazma öğretildi, okudum yazdım bol bol. Etrafa şaşkın şaşkın bakıyordum hala, doyamamıştım oyuncaklarıma. Evcilik oyunlarım beni bekliyordu sanki bir adım geride.
Ellerimi kullanmayı öğrenince sadece bakmaktan vazgeçtim. Dokundum, inceledim, ilerledim. Geçiyordu zaman, değişiyordu hayat. Geçen saniyeler yedirilen yemeklerden daha hızlı büyütüyordu beni. Sonsuz yoktu artık, açtığım kalemler, yazdığım defterler, çizdiğim resimler... Hepsi bitiyordu. Sadece hayallerim kaldı avuçlarımda.
Dalgalarla boğuşurken ayakta kalmak çok zor oldu, elime bir kürek almam gerektiğini öğrendim. İlerlemek kolay değildi. 'Keşke'lerimi geride bırakıp, 'iyi ki'lerimi aldım yanıma ve çıktım hayat yoluna...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder